Παύλος Γιαννακόπουλος: Ιστορίες ανθρωπιάς για τον “Πατριάρχη” του Παναθηναϊκού

Θλίψη σε όλο τον αθλητικό κόσμο και όχι μόνο σκόρπισε η είδηση θανάτου του Παύλου Γιαννακόπουλου, μια προσωπικότητα συνδεδεμένη με τον μπασκετικό Παναθηναϊκό και τις πιο λαμπρές σελίδες στην ιστορία του συλλόγου.

Σε ηλικία 89 ετών, δυόμισι μήνες μετά τον αδερφό του, Κώστα, ο Παύλος Γιαννακόπουλος έφυγε από τη ζωή αφήνοντας πίσω σπουδαία παρακαταθήκη, τόσο στο κομμάτι του μπάσκετ όσο και του επιχειρείν. Η αγάπη του για τον Παναθηναϊκό ήταν αδιαπραγμάτευτη, υπηρετώντας το σύλλογο πιστά και αδιάκοπα μέχρι το τέλος της ζωής του.

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος θα ζει για πάντα στη μνήμη όλων, όχι μόνο για την προσφορά του στον Παναθηναϊκό και στον ελληνικό αθλητισμό, αλλά κυρίως για το απαράμιλλο ήθος του και για την προσφορά του στον συνάνθρωπο.

Στο πλευρό της Θύρας 7 και του “Αττίλιο”

Στο φως έχουν βγει ιστορίες ανθρωπιάς για τον Παύλο Γιαννακόπουλο, που παρότι σχεδόν…παθολογικά άρρωστος με τον Παναθηναϊκό, δε δίστασε να στηρίξει και να βοηθήσει μέλη και οπαδούς του “αιώνιου αντιπάλου” όταν χρειάστηκε.

Χαρακτηριστικά, ο Παύλος Γιαννακόπουλος ανέλαβε τα έξοδα νοσηλείας του “Αττίλιο” όταν αυτός αντιμετώπισε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Ο θρυλικός τρομπετίστας της “Θύρας 7” δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να πληρώσει ο ίδιος τα έξοδα, κάτι το οποίο έκανε ο εμβληματικός παράγοντας του Παναθηναϊκού.

Καθώς επίσης,  στην τραγωδία με τα θύματα της “Θύρας 7” έξι χρόνια νωρίτερα, φρόντισε να δώσει όλο το πλάσμα αίματος στο “Τζάνειο”.

Μια ανέκδοτη ιστορία ήθους

“Θα σας πω μια ιστορία. Το 2002 έκανα το μεταπτυχιακό μου στην Φλωρεντία. Ο Παναθηναϊκός έπαιζε το Final Four στην Μπολόνια. Εκείνη την εποχή είχε έρθει ο αδελφός μου διακοπές να με επισκεφτεί, μαζί με δύο φίλους μου. Αποφασίσαμε να πάμε να δούμε το Final. Ήμασταν συνολικά, μαζί με φίλους μου και Ιταλούς συμφοιτητές, 8 άτομα. Δεν είχαμε όμως λεφτά για τα εισιτήρια, ήταν ακριβά. Πήγαμε στο ξενοδοχείο, όπου έμενε η αποστολή του Παναθηναϊκού μήπως και καταφέρναμε κάτι… Μέσα στο σαλόνι καθόταν μόνος του ο Παύλος Γιαννακόπουλος, χωρίς μπράβους, δεν είχε ποτέ μπράβους. Τον πλησίασα: “Κύριε Γιαννακόπουλε, είμαστε φίλοι φοιτητές, ήρθαμε να δούμε τον Παναθηναϊκό, αλλά δεν…”. Πριν ολοκληρώσω τη φράση μου, φώναξε: “Γιώργο, σε παρακαλώ φέρε εδώ στα παιδιά 8 εισιτήρια, και για τον ημιτελικό και για τον τελικό”. Μου τα δίνει, τον ευχαριστώ και με ρωτάει: “Δεν πιστεύω να είστε όλοι Παναθηναϊκοί, ε;” “Οχι”, του λέω”, “Δύο Παναθηναϊκοί, ένας Ολυμπιακός, ένας ΑΕΚ, ένας ΠΑΟΚ, ένας τίποτα και δύο Φιορεντίνα!” Γυρνάει, μου απλώνει το χέρι του για χειραψία και μου λέει: “Μπράβο, παλικάρια μου! Να είστε πάντα έτσι αγαπημένοι και σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου που ήρθατε να δείτε τον Παναθηναϊκό”.

 

 

Share