27 Ιανουαρίου: Διεθνής Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Ολοκαυτώματος

Στις 2 Νοεμβρίου 2005, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αποφάσισε να ανακηρύξει την 27η Ιανουαρίου Διεθνή Ημέρα μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος από το ναζιστικό καθεστώς κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Aπορρίπτοντας κάθε άρνηση του Ολοκαυτώματος ως ιστορικό γεγονός, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών υιοθετεί την απόφαση A/RES/60/7, με την οποία καταδικάζει «χωρίς κανένα ενδοιασμό» όλες τις εκδηλώσεις θρησκευτικής μισαλλοδοξίας, παρακίνησης, κακοποίησης ή βίας κατά προσώπων ή κοινοτήτων, βασισμένων σε εθνική καταγωγή ή θρησκευτικές πεποιθήσεις, απ’ όπου κι αν προέρχονται.

Η ημερομηνία επιλέχθηκε επειδή στις 27 Ιανουαρίου 1945 τα προελαύνοντα σοβιετικά στρατεύματα απελευθέρωσαν το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Άουσβιτς – Μπίρκεναου στην Πολωνία.

Το Ολοκαύτωμα

Στη διάρκεια του Ολοκαυτώματος, της μεγαλύτερης γενοκτονίας στην παγκόσμια ιστορία, υπολογίζεται ότι μόνο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης θανατώθηκαν, με τουφεκισμό, καταναγκαστική εργασία, απαγχονισμό και δηλητηριώδη αέρια περίπου τρία εκατομμύρια Εβραίων. Το σύνολο των Εβραίων που θανατώθηκαν από την άνοδο του Ναζιστικού Κόμματος στην εξουσία μέχρι την κατάρρευσή του ανέρχεται σε περίπου έξι εκατομμύρια.

Εκτός από τους Εβραίους, περίπου 220.000 Ρομά και Σίντι θανατώθηκαν στο Ολοκαύτωμα (μερικές εκτιμήσεις φτάνουν ως και τις 800.000), δηλαδή το 25-50% του ευρωπαϊκού τους πληθυσμού. Ομοφιλόφιλοι, κομουνιστές, Πολωνοί, αιχμάλωτοι πολέμου και Μάρτυρες του Ιαχωβά επίσης εξολοθρεύονταν συστηματικά από το ναζιστικό καθεστώς. Στις Δίκες της Νυρεμβέργης, το πρώτο διεθνές δικαστήριο του είδους, καταδικάστηκαν συνολικά 5.025 Ναζί .

Η «Ημέρα Μνήμης των Ελλήνων Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος»

Τον Ιανουάριο του 2004, με ομόφωνη απόφαση της ελληνικής Βουλής αποφασίστηκε η σημερινή μέρα να αφιερώνεται στη μνήμη των χιλιάδων Ελλήνων Εβραίων, που έχασαν τη ζωή τους στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Εισηγούμενος το νομοσχέδιο στην Βουλή, ο τότε υπουργός Εσωτερικών, Κώστας Σκανδαλίδης, ανέφερε ότι δεν επιδιώκεται απλώς η διατήρηση της μνήμης των θυμάτων του Ολοκαυτώματος, αλλά «και η διαρκής υπόμνηση του τι μπορεί να συμβεί αν η μισαλλοδοξία, το μίσος και η αδιαφορία γίνουν τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας». Διότι, όπως προσέθετε, «το Ολοκαύτωμα δεν είναι μόνο μια υπόθεση καταστροφής και απωλειών. Είναι, κατά κύριο λόγο, μια υπόθεση ενός κόσμου παθητικότητας και αδράνειας και κάποιων επί μέρους προσώπων εξαιρετικού θάρρους και γενναιότητας».

 

 

Share