Η νόσος Πάρκινσον είναι μια χρόνια προοδευτικά εξελισσόμενη εκφυλιστική νόσος του εγκεφάλου που επηρεάζει κυρίως την κίνηση. Λέγοντας εκφυλιστική εννοούμε ότι κάποια από τα νευρικά κύτταρα πεθαίνουν γρηγορότερα – εκφυλίζονται. Αυτό δε συμβαίνει ξαφνικά, αλλά προοδευτικά και έτσι τα συμπτώματα της νόσου με τον καιρό επιδεινώνονται.
Η 11η Απριλίου καθιερώθηκε ως η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Ασθένειας του Πάρκινσον το 1997 με πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την Ασθένεια Πάρκινσον (EPDA) και την υποστήριξη του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Τον ίδιο χρόνο δόθηκε στη δημοσιότητα η «Χάρτα της EPDA», που σκοπό είχε να ενημερώσει τους πάσχοντες από την ασθένεια για τα δικαιώματά τους, αλλά και να ευαισθητοποιήσει το παγκόσμιο κοινό.
Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 11 Απριλίου, προς τιμήν του Άγγλου γιατρού Τζέιμς Πάρκινσον, που γεννήθηκε στις 11 Απριλίου του 1775. Ο Πάρκινσον το 1817 ανακάλυψε τη συμπτωματολογία της ασθένειας, που πλήττει το νευρικό σύστημα του ανθρώπου και σήμερα είναι γνωστή με το όνομά του, και τη διατύπωσε στην έκθεσή του με τίτλο «An Essay On The Shaking Palsy».
Ο James Parkinson περιέγραψε συστηματικά το ιατρικό ιστορικό έξι ανθρώπων που είχαν τα συμπτώματα της νόσου. Ο ίδιος δεν εξέτασε όλους αυτούς τους ασθενείς, αλλά τους παρατηρούσε κατά τους καθημερινούς περιπάτους τους.
Ο σκοπός της έκθεσής του ήταν να χαρτογραφήσει τα συμπτώματα της νόσου τα οποία περιέγραφε ως: “Involuntary tremulous motion, with lessened muscular power, in parts not in action and even when supported; with a propensity to bend the trunk forwards, and to pass from a walking to a running pace: the senses and intellect being uninjured. Δηλαδή, σε ελεύθερη μετάφραση: «Ακούσια τρομώδης κίνηση, ή οποία μείωνε τη μυϊκή ισχύ, σε σημεία του σώματος τα οποία δεν ήταν σε δράση, ακόμα και όταν υποστηρίζονται, με μια τάση ο κορμός να κλίνει προς τα εμπρός και να περνά από την βάδιση στο τρέξιμο: οι αισθήσεις και η νόηση παραμένουν ανεπηρέαστες».
Το 1861-1862 ο Jean-Martin Charcot (1825-1893) μαζί με τον Alfred Vulpian (1826-1887) προσέθεσαν περισσότερα συμπτώματα στην περιγραφή του James Parkinson (το ανέκφραστο προσωπείο, την ακαθησία και το σημαντικότερο την μυική δυσκαμψία). Το 1867 ο Charcot χρησιμοποίησε την σκοπολαμίνη ως θεραπεία, η οποία μάλιστα χρησιμοποιήθηκε επι έναν αιώνα, εως την ανακάλυψη της λεβοντόπα. Το 1876 περιέγραψε έναν ασθενή που δεν είχε καθόλου τρόμο ενώ είχε δυσκαμψία και πρότεινε το σύνδρομο να πάρει το όνομα «Ν. Του Πάρκινσον» τιμώντας τον Άγγλο ιατρό, αντί «Τρομώδης Παράλυση» που ίσχυε μέχρι τότε.
Ο μέσος όρος της ηλικίας εμφάνισης της ασθένειας είναι τα 60 έτη. Σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Εταιρείας για τη Ν. Πάρκινσον (E.P.D.A.), περίπου το 1% των ανθρώπων σε ηλικία άνω των 60 ετών παρουσιάζει τη νόσο. Όμως, στο 10% περίπου των ασθενών η διάγνωση γίνεται πριν τα 50. Υπάρχει και η νεανική μορφή της νόσου που εμφανίζεται σε άτομα κάτω των 40 ετών και σε ποσοστό 5-10% των συνολικών ασθενών με νόσο του Πάρκινσον. Επιδημιολογικές μελέτες αναφέρουν ότι περί το έτος 2040 η νόσος του Parkinson θα αποτελεί την 2η συχνότερη αιτία θανάτου μετά τον καρκίνο.
