Όλες αυτές τις θλιβερές μέρες, πολλά γράφτηκαν. Από τα πιο πετυχημένα είναι δυστυχώς το εξής: «Ζούμε σε μια χώρα που παρακαλάμε να βρέξει, για να μην καούμε, αλλά όχι πολύ, για να μην πνιγούμε». Και σαν να έπρεπε να αποδειχτεί αυτή η ρήση, συνέβησαν οι πλημμύρες στο Μαρούσι. Πάνω που κοιτούσαμε τον ουρανό και σκεφτόμασταν με ειρωνεία ότι η βροχή άργησε 3 μέρες, τα φυσικά φαινόμενα μας απέδειξαν ότι θα μας τιμωρούν όσο δεν αποφασίζουμε να σεβαστούμε τη φύση και να είμαστε κατάλληλα προετοιμασμένοι για έκτακτες ανάγκες.Το ρέμα Σαπφούς είναι μια παλιά ιστορία που διαιωνίζει τον καυγά μεταξύ Δήμου και Περιφέρειας. Ο ένας κοιτάζει απλά να ρίξει την ευθύνη στον άλλον. Ο δήμος Αμαρουσίου κατηγορεί την Περιφέρεια ότι δεν του παρέχει όλα τα απαραίτητα κονδύλια για τη διευθέτηση του ρέματος, ενώ η Περιφέρεια διατείνεται ότι περιμένει τις τεχνικές μελέτες από το Δήμο. Ήμασταν θεατές του ίδιου έργου το φθινόπωρο, μετά τις πλημμύρες στη Μάνδρα, και το βλέπουμε και τώρα.
Το δεδομένο είναι ένα. Πάνω στην κοίτη του ρέματος έχει χτιστεί ένα παράνομο αμαξοστάσιο και ένα υπαίθριο δημοτικό parking, το οποίο πλημμύρισε την Πέμπτη και σε μερικά σημεία το νερό κάλυψε τελείως τα σταθμευμένα οχήματα. Ο αντιπεριφερειάρχης κ. Καραμέρος τονίζει ότι η Περιφέρεια αναμένει εδώ και 17 μήνες την τεχνική μελέτη για τη διευθέτηση του ρέματος και ρίχνει τα βέλη της στο Δήμο, ο οποίος όχι μόνο έχει μπαζώσει το ρέμα με το αμαξοστάσιο και το parking αλλά καθυστερεί τις τεχνικές συμπληρώσεις στη μελέτη, η χρηματοδότηση της οποίας έχει εγκριθεί από την Περιφέρεια. Από την άλλη, ο Δήμος υποστηρίζει ότι η μελέτη έχει γίνει και βρίσκεται στα συρτάρια εδώ και μήνες αποδίδοντας έτσι τις ευθύνες για το ατυχές συμβάν, στο οποίο ευτυχώς δεν θρηνήσαμε θύματα, στην Περιφέρεια και την ολιγωρία της.
Όλο αυτό το σκηνικό οι δημότες του Αμαρουσίου το κοιτούν αμήχανοι. Στην Ελλάδα του 2018, όταν ακόμα δεν έχουν ταφεί οι νεκροί των καταστροφικών πυρκαγιών, μια πλημμύρα μας θυμίζει ξανά την κατάστασή μας. Αυτή, στην οποία παρακολουθούμε τους υπεύθυνους να ρίχνουν ο ένας στον άλλον το μπαλάκι των ευθυνών, χωρίς κανείς να μπορεί να μας δώσει απαντήσεις αλλά και μια ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει στο μέλλον…
