Συνηθίζουμε να κάνουμε στις εθνικές επετείους μια ιστορική ανασκόπηση των όσων έγιναν και είναι πολύ λογικό, αφού πάνω από όλα πρέπει να θυμόμαστε τα γεγονότα, να διδασκόμαστε από την ιστορία και να προσπαθούμε να γινόμαστε καλύτεροι. Πρέπει, όμως, να κάνουμε και κάτι άλλο για να νιώσουμε στο πετσί μας τι σημαίνει το έπος του ’40. Να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους, στους νέους ανθρώπους που έδωσαν τη ζωή τους, για να υπάρχει η Ελλάδα και η Ευρώπη, όπως την ξέρουμε σήμερα.Στους ανθρώπους που ξύπνησαν μια μέρα και τους ανακοίνωσαν ότι πρέπει να πολεμήσουν σε έναν ανέλπιδο για πολλούς πόλεμο. Στον άντρα, τον πατέρα, τον αδερφό και το γιο που άφησαν τις οικογένειες και την ήρεμη ζωή τους ανεβαίνοντας στα τρένα για το αλβανικό μέτωπο με το χαμόγελο στα χείλη. Που δεν λιποψύχησαν, που δεν σκέφτηκαν πως ο πόλεμος απέναντι στον Άξονα είναι χαμένος ούτως ή άλλως.
Στους ανθρώπους που απέδειξαν ότι ακόμα και η πιο μικρή νίκη, που δυστυχώς συνοδεύτηκε από την επέλαση των Γερμανών λίγους μήνες μετά, δεν είναι ποτέ χωρίς νόημα. Στους στρατιώτες που καθόρισαν σε μεγάλη έκταση την τύχη του Β’ παγκοσμίου πολέμου, που καθυστέρησαν το Χίτλερ στην πορεία του στο σοβιετικό μέτωπο και έριξαν τα γερμανικά στρατεύματα στον ανίκητο ρωσικό χειμώνα, ο οποίος ήταν και η αρχή του τέλους.
Στους στρατιώτες που έδωσαν την πρώτη νίκη απέναντι στον Άξονα σε μια Ευρώπη βυθισμένη στο σκοτάδι, που πέθαναν, αλλά ο θάνατός τους είχε την υπέρτατη σημασία. Σε αυτούς τους Έλληνες που έκαναν τον ίδιο τον Τσώρτσιλ να πει το θρυλικό του απόφθεγμα, ότι πια δεν πολεμούν οι Έλληνες σαν ήρωες, αλλά οι ήρωες σαν Έλληνες.
Αξίζει να σκεφτούμε όλους αυτούς τους ήρωες σήμερα, να τους αποτίνουμε φόρο τιμής απλά με ένα μεγάλο ευχαριστώ και να προσπαθήσουμε να συνειδητοποιήσουμε έστω για λίγα λεπτά πόσο μεγάλο ήταν αυτό που έκαναν και τι μεγαλείο ψυχής χρειαζόταν.
Είναι αληθινά αξεπέραστοι!
