Η «Αυτοκίνηση» στο Μαρούσι είναι αδιαμφισβήτητα μέσα στα ιστορικότερα club που έχουν ανοίξει ποτέ σε ολόκληρη την Ελλάδα. Μεσουράνησε τη δεκαετία του ’80 και αποτελεί σημείο αναφοράς για τους clubbers της εποχής. Επώνυμοι αλλά και ανώνυμοι συνωστίζονταν στην πόρτα της «Αυτοκίνησης», στην άνοδο της λεωφόρου Κηφισίας, στον Παράδεισο Αμαρουσίου τα Σάββατα αλλά και τις καθημερινές για να χορέψουν, να κοινωνικοποιηθούν και να διασκεδάσουν.
Το εισιτήριο κόστιζε τότε ένα…πεντακοσάρικο, αρκετά υψηλό ποσό για τα δεδομένα της εποχής, αλλά αυτό δε σταμάτησε τον κόσμο απ’ το να καθιερώσει την Αυτοκίνηση ως ντίσκο-φαινόμενο που ουσιαστικά εισήγαγε το ελληνικό κοινό στον κόσμο του clubbing, της διασκέδασης στα όρθια και της χορευτικής πίστας.
Το 1980 η «Αυτοκίνηση» ήταν για τα δεδομένα της εποχής ένα γιγαντιαίο κλαμπ με χωρητικότητα άνω των 1.000 ατόμων. Το υπερ-πολύφωτο στην οροφή της μαζί με τις ντισκομπάλες, τους περιστρεφόμενους προβολείς και τη δυνατή μουσική προκαλούσαν ντελίριο στους θαμώνες της.
Ιδιοκτήτης και εμπνευστής της ήταν ο Μάκης Σαλιάρης, λάτρης των αγώνων ταχύτητας και ένα από τα καλύτερα ντόπια «τιμόνια» , που η αγάπη του για την… αυτοκίνηση έδωσε και τ’ όνομα στο μαγαζί. Όπως έχει δηλώσει ο ίδιος:
«Εγώ ήθελα να κάνω ένα κλαμπ με τους θαμώνες να στέκονται όρθιοι. Αποφάσισα, λοιπόν, να το κάνω και να το ονομάσω Αυτοκίνηση. Ανοίξαμε την Αυτοκίνηση τον Μάρτιο του 1981. Το εστιατόριο ήταν σε ξεχωριστό χώρο, στο πατάρι, και κάτω υπήρχαν οι καναπέδες, τα χαμηλά τραπέζια με νέον και το μπαρ διπλής όψεως για να μπορούν οι πελάτες να βλέπονται, να φλερτάρουν και να γίνεται παιχνίδι».
Ο Μάκης Σαλιάρης υπήρξε μια σπουδαία προσωπικότητα που κατάφερε να μεταφέρει την ηδονή και την αδρεναλίνη των αγώνων ταχύτητας στην «Αυτοκίνηση». Οι ιστορίες για την «τρέλα» που επικρατούσε στο ιστορικό μαγαζί είναι πολλές. Χαρακτηριστικά, κάποιο βράδυ, για το πάρτυ ενός χιονοδρομικού ομίλου, μια τεράστια νταλίκα μετέφερε στο κλαμπ τόνους χιόνι απευθείας από τον Παρνασσό. Οι εφημερίδες της εποχής, ακόμη και οι πιο καχύποπτες και δύσκαμπτες απέναντι στην τάση που δημιουργούσε η «Αυτοκίνηση», έγραφαν επί ημέρες ότι «χιόνισε στο Μαρούσι».
Μια Τσικνοπέμπτη, όταν οργανώθηκε πάρτι με θέμα «Χίλιες και Μία Νύχτες», μια άλλη νταλίκα άδειασε δύο τόνους άμμο μέσα στην ντίσκο για το απαραίτητο σκηνικό ερήμου. Παρεμπιπτόντως, το εισιτήριο γι’ αυτό το πάρτι δεν ήταν 500, αλλά 6.000 δραχμές – κάτι ασύλληπτα ακριβό. Και πάλι όμως, το μαγαζί γέμισε ασφυκτικά, για άλλη μία αξέχαστη βραδιά. Το κόστος της προετοιμασίας και μετασκευής της «Αυτοκίνησης» είχε ξεπεράσει τότε το αστρονομικό ποσό του 1,5 εκατ. δραχμών, καθώς είχε αλλάξει ολόκληρη η διακόσμηση προς το στυλ οριεντάλ, ενώ δεν έλειψε και ένα «ιπτάμενο» χαλί που αιωρούνταν κοντά στην είσοδο.
O,τι πάντως και να γράψουμε για την Αυτοκίνηση είναι λίγο συγκριτικά με τις προσωπικές ιστορίες του καθενός που βίωσε από κοντά και με ξεχωριστό τρόπο το καθρέφτισμα μιας άλλης, νοσταλγικής και ανέμελης εποχής.
