Πριν λίγες μέρες, ένας φίλος μου που μένει και αυτός στο Μαρούσι έκανε μια εγχείριση στο πόδι, με αποτέλεσμα να κυκλοφορεί -κατά βάση- μέσα στο σπίτι με ένα αυτοσχέδιο καροτσάκι. Έτσι, λοιπόν, του ζήτησα να βγούμε μαζί μια βόλτα έξω, ώστε να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι πώς είναι η καθημερινότητα για ένα άτομο με περιορισμένη κινητικότητα στο Δήμο μας. Δυστυχώς, τα αποτελέσματα αυτού του πειράματος δεν ήταν καθόλου αισιόδοξα…
Έχω ζήσει και στη Γερμανία και ξέρω πως αν το κράτος θέλει μπορεί να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή μετακίνηση στους δρόμους και τα πεζοδρόμια της πόλης σε ένα άτομο με αναπηρικό αμαξίδιο. Δεν είναι ό,τι ευκολότερο, αλλά γίνεται.
Στο Μαρούσι, όμως, στο κέντρο του, δεν γίνεται. Σε ελάχιστα λεπτά, εγώ -που ήμουν όρθια και απλώς συνόδευα το φίλο μου- είχα απελπιστεί. Αυτοκίνητα παρκαρισμένα πάνω στα πεζοδρόμια, ξεχαρβαλωμένοι δρόμοι και φυσικά όλες οι ράμπες αναπήρων κατειλημμένες…
Αυτό που ένας πεζός κάνει με σχετική ευκολία, δηλαδή να ανεβοκατεβαίνει συνεχώς από το πεζοδρόμιο, επειδή αυτό είναι στενό, με λακούβες, με τεράστια δέντρα χωρίς χώρο, με πλάκες που εξέχουν και φυσικά με αυτοκίνητα και μηχανάκια σε όλο το πλάτος του, ένας άνθρωπος με καροτσάκι φυσικά δεν μπορεί να το κάνει. Για να μη μιλήσω για την απόγνωση που σε πιάνει όταν έχεις κάνει μετά κόπων και βασάνων ένα μέρος της διαδρομής και όταν φτάνεις στη ράμπα για να κατέβεις, κάποιος έχει παρκάρει πάνω της χωρίς καμία ντροπή και φυσικά χωρίς κανένα πρόστιμο κολλημένο στο τζάμι του.
Αναρωτήθηκα με οργή τι κάνει η δημοτική αστυνομία αλλά και πώς μπορούν όλοι αυτοί οι οδηγοί να αδιαφορούν έτσι για τον συνάνθρωπο. Με οργή για το φίλο μου που τελικά παραιτήθηκε και μου ζήτησε να μπούμε στο αυτοκίνητο και να γυρίσουμε πίσω. Όμως, ο φίλος μου θα αναρρώσει. Αυτοί οι άνθρωποι, των οποίων η ζωή είναι πλέον μόνιμα συνδεδεμένη με ένα αμαξίδιο, τι πρέπει να κάνουν;
