Αν και το σούβλισμα του αρνιού είναι ένα έθιμο που τελευταία κατακρίνεται αρκετά από τις φιλοζωικές οργανώσεις, στην Ελλάδα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της Κυριακής του Πάσχα. Είτε μείνατε στην Αθήνα είτε καταφέρατε να κάνετε κάποια εκδρομή, Πάσχα χωρίς οβελία δεν γίνεται. Αυτό πιθανότατα οφείλεται στο γεγονός ότι οι ρίζες του χάνονται μέσα στην ιστορία του ελληνικού έθνους δίνοντάς του πολλαπλούς και σημαντικούς συμβολισμούς.
Στην αρχαία Ελλάδα, υπήρχε η παράδοση 40 ημέρες μετά το θάνατο ενός ανθρώπου να μαγειρεύουν οι συγγενείς αρνιά σε εστίες δίπλα στον τάφο του, πίνοντας κρασί και χορεύοντας. Έτσι, αισθάνονταν ότι τον τιμούσαν και ότι συμμετείχε και εκείνος στο πλουσιοπάροχο γεύμα.
Στην εβραϊκή και τη χριστιανική παράδοση, η θυσία των ζώων συνδεόταν άμεσα με τη λατρεία του Θεού και τις ευχαριστίες των πιστών. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είχε παρομοιάσει το Χριστό με τον Αμνό του Θεού, ο οποίος παίρνει με τη θυσία του τις αμαρτίες όλο του κόσμου πάνω του, οπότε το αρνί αποκτά μια άλλη διάσταση και έναν βαθύτερο συμβολισμό.
Στην Τουρκοκρατία, το σούβλισμα του οβελία αποκτούσε ένα πολύ στενό δέσιμο με τις τύχες του ελληνικού έθνους. Οι κλέφτες και οι αρματωλοί σούβλιζαν αρνιά τη μέρα του Πάσχα με την ελπίδα ότι ο Χριστός θα φέρει την Ανάσταση και στο ελληνικό γένος.
Όμως, και η ίδια η εκκλησία συμμετέχει στο έθιμο, αφού ο ιερέας την Κυριακή του Πάσχα αγιάζει το αρνί και στη συνέχεια το μοιράζει στους εκκλησιαζόμενους κάνοντάς τους έτσι όλους μαζί κοινωνούς στη χαρά και τη γιορτή για την Ανάσταση του Χριστού.
