Δεν είναι τυχαίο που η νοσταλγία για τα 90’s είναι παντού: από τα τραγούδια της εποχής εκείνης, τις ταινίες, τα περιοδικά και το ντύσιμο. Τα 90’s ήταν για την Ελλάδα –και ίσως για όλο τον κόσμο- μια ανέμελη περίοδος, στην οποία οι περισσότεροι ήμασταν τότε παιδιά ή έφηβοι. Και αυτό από μόνο του αρκεί, για να τη θυμόμαστε γλυκά. Από το Μαρούσι των είκοσι-τριάντα χρόνων πριν, εγώ προσωπικά έχω μόνο καλές αναμνήσεις.Τις εκδρομές με το σχολείο στο Εμπορικό Κέντρο Αίθριο, τότε που το μέρος έσφυζε από ζωή με δεκάδες καταστήματα και ήταν ό,τι πιο in για τους νέους.
Τα Αηδονάκια που τότε ήταν το μοναδικό λούνα πάρκ της Αθήνας. Εγώ προσωπικά περίμενα όλη την εβδομάδα να έρθει η Κυριακή, για να πάω με τη μητέρα μου να παίξω σε παιχνίδια που σήμερα με ζαλίσουν και μόνο στη θέα…
Την Αυτοκίνηση, το πρώτο μας ποτό σε αυτή, τα φλερτ μέσα σε ένα κατάμεστο club με χιλιάδες κόσμου, στο οποίο χρειαζόσουν το χαρτζιλίκι ενός μήνα – και πολλή τύχη- για να μπεις.
Το πρώτο multiplex Village cinemas, εκεί που σήμερα είναι γραφεία. Τα απογεύματα και τα βράδια του Σαββάτου μια εκπληκτικά μεγάλη πλειοψηφία των εφήβων των βορείων προαστίων μαζευόταν εκεί με τις ώρες. Εντάξει, ίσως αυτό να ανήκει περισσότερο στα 00’s.
Τις καφετέριες γύρω από το σταθμό του τρένου, τότε που δεν υπήρχε μετρό και ο ηλεκτρικός ήταν από μόνος του ένα ξεχωριστό μέσο μετακίνησης.
Σίγουρα, ξεχνάω πάρα πολλά. Και στεναχωριέμαι για αυτό. Όχι τόσο γιατί λίγα από όλα αυτά έχουν παραμείνει αλώβητα στο πέρασμα του χρόνου. Αλλά πιο πολύ γιατί ξεχνάω την αίσθηση του πώς ήταν τα πράγματα τότε. Εσείς ποια κομμάτια του παζλ από το Μαρούσι εκείνης της εποχής θυμάστε, για να μπορέσουμε να φτιάξουμε μαζί ξανά τη συνολική εικόνα;
