Ήταν το 1885 όταν λειτούργησε για πρώτη φορά ο σιδηρόδρομος που ένωνε την Αθήνα με την Κηφισιά, διερχόμενος από το Μαρούσι. Τότε εμφανίστηκε και στο Μαρούσι το πρώτο ατμοκίνητο τρένο της γραμμής, αποδεικνύοντας πως η περιοχή ήταν στο επίκεντρο των οικονομικών και κοινωνικών εξελίξεων, ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα.
Οι κάτοικοι «βάφτισαν» τον σιδηρόδρομο Θηρίο, καθώς παρά την μικρή του ταχύτητα, μετέφερε μέσα από μια όμορφη διαδρομή με θέα τα βουνά του λεκανοπεδίου τους Αθηναίους στην εξοχή. Ήταν κατασκευασμένο στο Βέλγιο και μπορούσε να σύρει μέχρι 12 βαγόνια που χωρούσαν έως 300 επιβάτες και έτρεχε με ταχύτητα 40 χιλιομέτρων.
Οι ηλικιωμένοι Μαρουσιώτες δεν το ήθελαν ιδιαίτερα και αρκετοί ήταν εκείνοι που του έριχναν πέτρες και του έσπαζαν τα τζάμια φωνάζοντας το «θηρίο της Αγίας Γραφής» και «μηχανή του σατανά». Οι νεότεροι από την άλλη το υποδέχτηκαν με χαρά καθώς αποτελούσε μια οικονομική επιλογή για την μετακίνησή τους.
Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το Θηρίο άρχισε να γνωρίσει την παρακμή, φτάνοντας στο τέλος της διαδρομής με δυσκολία. Οι καπνοί ήταν τόσο πυκνοί που λέρωναν τους επιβάτες, οι οποίοι έβγαιναν από τα βαγόνια με μουντζουρωμένα πρόσωπα. Τα ατμοκίνητα τρένα είχαν ήδη δώσει τη θέση τους στην ηλεκτροκίνηση και στα αυτοκίνητα. Λέγεται μάλιστα ότι είχε γίνει τόσο αργό, που οι Αθηναίοι οργάνωναν αγώνες στους οποίους παράβγαιναν με τα βαγόνια καβάλα στα άλογά τους. Το Θηρίο του Αμαρουσίου πραγματοποίησε το τελευταίο του δρομολόγιο τον Αύγουστο του 1938, με τους Αθηναίους και τους Μαρουσιώτες να πανηγυρίζουν το τέλος μιας εποχής.
Πηγές: Μηχανή του Χρόνου, Wikipedia
