Πρωινό Πέμπτης, λίγες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα, συνάντησα την Θέμιδα Μαυραντή. Ευγενική και πρόσχαρη, με υποδέχτηκε στο σπίτι της. Μόλις την αντίκρισα κατάλαβα αμέσως πως αυτή η γυναίκα έχει πολλά να μου πει για το Μαρούσι. Η πρώτη εντύπωση μου ήταν και η σωστή αφού πράγματι, όπως θα καταλάβετε και εσείς διαβάζοντας το κείμενο, ξέρει πολλά για το Μαρούσι.
Με το μόλις μπήκα στο σπίτι της το μάτι μου έπεσε αμέσως σε ένα έργο του Ευγένιου Σπαθάρη αλλά και σε μια ιδιόχειρη αφιέρωση του «Είμαι ερωτευμένος όχι μαζί σου, αλλά με το περιοδικό Θέμις» της έγραφε.
«Ήμασταν πολλοί φίλοι» μου είπε όταν με είδε να παρατηρώ τον Καραγκιόζη… και κάπως έτσι με μια κούπα καφέ και λίγα μελομακάρονα ξεκινήσαμε να συζητάμε…
Πότε ξεκίνησε το περιοδικό “Οδός Θέμιδος”, ήταν η πρώτη μου ερώτηση. Στάθηκε λίγο, σκέφτηκε, «αυτό ποτέ δεν το θυμάμαι» μου εξομολογήθηκε και μετά από λίγη ώρα μου απάντησε. «Το περιοδικό ξεκίνησε το 1995. Πριν από αυτό, όμως, εγώ έγραφα στην Αμαρυσία. Έγραφα, θυμάμαι για το παλιό Μαρούσι, το Μαρούσι του 1960, το Μαρούσι που είχα ζήσει ως κορίτσι. Θυμάμαι πως κάποια στιγμή σταμάτησα στην Αμαρυσία. Ο εκδότης Χρήστος Ζαγκλής ήθελε να συνεχίσω αλλά εγώ είχα δεύτερες σκέψεις. Μια μέρα, είχα πάει με φίλους και πίναμε ουζάκια στην πλατεία της Αγίας Λαύρας και μου λένε «γιατί δεν κάνεις ένα Μαρουσιώτικο Περιοδικό;». Ο σύζυγός μου ο Κωστής, αμέσως με στήριξε και μου είπε, εσύ μόνο θα γράφεις».
Τον Σεπτέμβριο του 1995 κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του περιοδικού «Οδός Θέμιδος» που για 11 χρόνια περίπου ενημέρωνε του Μαρουσιώτες για όλα όσα συνέβαιναν στην πόλη τους.
«Εγώ έγραφα τα πάντα, πήγαινα στις εκδηλώσεις, παρακολουθούσα δημοτικά συμβούλια και οτιδήποτε συνέβαινε στην πόλη μου. Ο Κωστής είχε αναλάβει το εμπορικό κομμάτι. Μας στήριξαν πολύ. Δεν έχω παράπονο. Οι δύο μας και μια γραφίστρια βγάζαμε το περιοδικό κάθε μήνα. Αυτό εδώ το σπίτι, όπως το βλέπετε, κάποτε ήταν το γραφείο μας, ο χώρος όπου κάναμε όλη τη δουλειά μέχρι να φτάσει αυτό το περιοδικό στα χέρια των αναγνωστών μας».
Η δημοσιογραφία και η συγγραφή δεν είναι οι μοναδικές αγάπες της Θέμιδος. Η άλλη μεγάλη της αγάπη είναι η λαογραφία. «Το 1986 με παίρνει τηλέφωνο ο Πέτρος Καπουράλης που ήταν στη διοίκηση του πνευματικού κέντρου, επί Χρήστου Βλάχου και μου προτείνει να αναλάβω μια ομάδα. Εγώ επέμεινα και έκανα μια ομάδα λαογραφίας η οποία μετά από λίγο χρονικό διάστημα κατάφερε να πραγματοποιήσει την έκθεση “Το Μαρούσι άλλοτε – το Μαρούσι τώρα” με εξαιρετικές δημιουργίες του Τσαρούχη, του Γράββαλου και πολλά κεραμικά. Είχε μεγάλη επιτυχία. Πέρασε πολύ κόσμος από εκείνη την έκθεση».
Πώς όμως ήταν το παλιό Μαρούσι, αμέσως αναρωτήθηκα και εκείνη άρχισε να αναπολεί και να μου απαντά… «Πριν το 1960 ήταν σαν χωριό, υπήρχαν χωράφια, αμπελώνες, ελιές. Μετά το ’60 άρχισαν να πυκνώνουν τα εξοχικά και σε αυτό βοήθησε πολύ και το τρένο. Θυμάμαι επίσης πως τότε το Μαρούσι είχε χωματόδρομους και το καλοκαίρι περνούσε καταβρεχτήρας και έβρεχε τους δρόμους για να μην σηκώνεται η σκόνη. Ακόμα το θυμάμαι αυτό. Το Μαρούσι σήμερα είναι όμως πολύ διαφορετικό και δεν θυμίζει σε τίποτα το Μαρούσι του ’50 και του ’60. Αν από το Μαρούσι μας βγάλουμε τα αυτοκίνητα από τα πεζοδρόμια θα γίνει πολύ πιο όμορφο. Δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από καμία άλλη πόλη. Το Μαρούσι μας έχει τα πάντα, δεν του λείπει τίποτα. Για εμένα θα πρέπει κάποιος να επενδύσει στους πολίτες του Αμαρουσίου και να τους κάνει ενεργούς».
Η Θέμις Μαυραντή είναι ένα άτομο με έντονη προσωπικότητα, ανήσυχο και με άποψη που δεν διστάζει ποτέ να εκφράσει. Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας και με αφορμή το γεγονός πως διανύουμε προεκλογική περίοδο, θυμήθηκε την εποχή που ο Παναγιώτης Τζανίκος της είχε προτείνει να κατέβει στον συνδυασμό μαζί του ως δημοτική σύμβουλος.«Μου το πρότεινε και θυμάμαι πως δέχτηκα αλλά του ξεκαθάρισα εξ’ αρχής πως δεν πρόκειται να κάνω τίποτα. Όποιος με ξέρει και με διαβάζει θα με ψηφίσει, του είπα. Όπως καταλαβαίνετε δεν βγήκα. Η θέση βέβαια ήταν ακατάλληλη για εμένα γιατί εγώ λέω τα πράγματα όπως τα αντιλαμβάνομαι, όπως είναι και αυτό δεν αρέσει πολύ στον κόσμο».
Για όσους δεν το γνωρίζουν η Θέμις Μαυραντή είναι γέννημα θρέμμα Μαρουσιώτισσα. Από το Μαρούσι έφυγε μόνο όταν ήταν 5 ετών καθώς ο πατέρας της ήταν Κύπριος και αποφάσισαν οικογενειακά να ζήσουν από τον 1945 έως το 1950 στην Κύπρο. Στο Μαρούσι μεγάλωσε, πήγε σχολείο, γνώρισε τον σύζυγό της Κωστή, παντρεύτηκε και απέκτησε μία κόρη και μετέπειτα δύο εγγονάκια.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα η Θέμις ασχολείται με το βιβλίο της με τίτλο “Και Μαρούσι είν… εδώ!”. Ο τίτλος του δεν είναι τυχαίος, καθώς προέρχεται από τον δίσκο που είχε συνθέσει ο σύζυγός της για το Μαρούσι όπως βλέπετε και στις φωτογραφίες παρακάτω. Στο βιβλίο υπάρχουν όλες οι προσωπικότητες που σύμφωνα με την κ. Μαυραντή συνέβαλαν σημαντικά, έβαλαν και αυτοί ένα λιθαράκι, όπως είπε χαρακτηριστικά, στον πολιτισμό του Αμαρουσίου. «Όσοι έγραψαν για το Μαρούσι, όσοι τραγούδησαν, όσοι ανέβασαν θεατρικές παραστάσεις και πολλοί άλλοι βρίσκονται εδώ σε αυτές τις σελίδες».
της Ειρήνης Γεωργιλέα
