Το παιδί μου μου αντιμιλάει…Τι κάνω λάθος;

Συχνά συναντώ γονείς που γεμάτοι απόγνωση μου παραπονιούνται πως τα
παιδιά τους από τη μια στιγμή στην άλλη άρχισαν να τους αντιμιλούν και
να είναι επιθετικά και ανυπάκουα.
Μέχρι την ηλικία των 6 ετών είναι πιο έντονο καθώς αποτελούν
εξαρτώμενα μέλη και νοιώθουν την ανάγκη να επιβάλουν το εγώ τους. Στην
ηλικία περίπου των 6 ετών ωστόσο και καθώς πηγαίνουν στην πρώτη τάξη
του Δημοτικού αυτό αρχίζει να υποχωρεί καθώς νοιώθουν ισότιμα μέλη της
ομάδας ανάμεσα σε συνομιλήκους.
Η αλλαγή στην συμπεριφορά επανέρχεται περίπου στα 10-11 τους χρόνια
που αρχίζει η προεφηβεία και επαναπροσδιορίζουν το εγώ τους.
Οι παραγόντες που οδηγούν  σε αυτή τη συμπεριφορά τα παιδιά
είναι πολλοί με συνηθέστερους τις απαιτήσεις των γονέων που πολλές
φορές αγγίζουν τον παραλογισμό (π.χ απαιτούν τα παιδιά να είναι
ακίνητα και αμίλητα προκειμένου εκείνοι να κάνουν τη δουλειά τους ή να
μη λερωθούν καθόλου καθώς τρώνε κ.α), την ανάγκη των παιδιών να
τραβήξουν την προσοχή ,τις καταστάσεις στρες που μπορεί να βιώνουν στο
σχολικό τους περιβάλλον ή ακόμη  κακές σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της
οικογένειας , εμφάνιση νέου μέλους , απώλεια εργασίας γονέα , απώλεια
αγαπημένου προσώπου κ.α.
Τα παιδιά εμφανίζουν άρνηση να φάνε , να ντυθούν , να πλυθούν , να
μαζέψουν τα παιχνίδια και τα ρούχα τους και σε κάθε πρόταση του γονιού
αυτός εισπράττει ένα “όχι ” , χωρίς καμία διάθεση υποχώρησης από την
πλευρά του παιδιού. Είναι σημαντικό τα μέλη της οικογένειας να
δείχνουν μεταξύ τους σεβασμό και να συζητούν με λογικά επιχειρήματα
αποφεύγοντας τους καυγάδες και τη βία. Το να επιβάλουμε στο παιδί  τη
γνώμη μας χωρίς επεξήγηση ή λογικά επιχειρήματα ή χρησιμοποιώντας
ποινές  επιφέρει το αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα και το παιδί
γίνεται ακόμη πιο απόλυτο και αρνητικό. Προτιμάμε τη θετική ενίσχυση
σε καλές συμπεριφορές και την αμοιβή με κάτι που αρέσει στο παιδί και
όταν η κακή συμπεριφορά συνεχίζεται και βλέπουμε ότι το παιδί είναι
εκτός εαυτού , διακόπτουμε το διάλογο και το αφήνουμε να ηρεμήσει
.Μόλις δούμε ότι είναι σε θέση να μας ακούσει ήρεμο , τότε
χαρακτηρίζουμε την πράξη του και ποτέ το ίδιο…π.χ δεν λέμε «Είσαι κακό
παιδί» αλλά αυτό που έκανες ήταν λάθος.
Πολλές φορές ωστόσο οι γονείς υποκύπτουν και κάνουν χατίρια στα
παιδιά που θεωρούν λάθος ή που έχουν συμφωνήσει πως δεν θα το έκαναν
μόνο και μόνο γιατί το παιδί ουρλιάζει και δεν το αντέχουν….π.χ του
δίνουν ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι ή ένα γλυκό ενώ δεν πρέπει. Αυτή η
στάση των γονιών περνάει στα παιδιά το μήνυμα ότι η επιθετική
συμπεριφορά τους είναι αποτελεσματική και ταυτόχρονα αποδεκτή. Υπάρχει
και η κατηγορία των γονέων που αντιμετωπίζει το παιδί ως ισότιμο μέλος
της οικογένειας , οπότε κάποιες φορές τους είναι δύσκολο να επιβάλουν
όρια , όταν το παιδί ξεφεύγει καθώς αυτό δεν τους ακούει και κάνει το
δικό του.
Ας χαλαρώσουμε κι ας σκεφτούμε πως σχεδόν όλα τα παιδιά αντιμιλούν
, αντιδρούν και πεισμώνουν , ανάλογα και με το χαρακτήρα και το
ταμπεραμέντο τους , αφού αυτό φαίνεται από τον πρώτο κιόλας χρόνο της
ζωής τους . Χρειάζεται λοιπόν με ηρεμία και ψυχραιμία να δίνουμε
σαφείς και όχι αόριστες οδηγίες , να θέτουμε όρια και να τα διατηρούμε
, να μην έχουμε εμείς οι ίδιοι αντιφατική συμπεριφορά , να δείχνουμε
σεβασμό ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας και να ενισχύουμε όσο πιο
θετικά μπορούμε καλές συμπεριφορές. Τα παιδιά μας σήμερα μεγαλώνουν με
περισσότερα ερεθίσματα και δεν πρέπει να τα συγκρίνουμε με εμάς στην
ηλικία τους που δείχναμε περισσότερη υπακοή στους γονείς. Για παιδιά
που πηγαίνουν σχολείο είναι απαραίτητη η συνεργασία με τους δασκάλους
σε κάθε αλλαγή συμπεριφοράς του παιδιού. Ψυχραιμία και χαμόγελο!!!

Χρυσή Κουτρούλη, νηπιαγωγός

Share